Najstarszy spośród tańców towarzyskich. Walc wiedeński wywodzi się prawdopodobnie z ludowych tańców południowych Niemiec i Austrii a jego początki sięgają XIV w. a możliwe, że istniał nawet wcześniej. Na balach maskowych, maskaradach, zabawach ludowych austriackich i niemieckich wszystkie warstwy społeczne tańczyły walca.

Walc wiedeński nie jest dziełem jednego pokolenia, ale ewoluował przez wieki. Jego królowanie nie przyszło jednak łatwo. Walc na salony trafił na początku XIX podczas Kongresu Wiedeńskiego. Kiedy po raz pierwszy zatańczono go na dworze wiedeńskim damy ostentacyjnie opuściły salę balową, zgorszone tym, że mężczyźni na oczach wszystkich obejmowali kobiety ramieniem. Początkowo zatem walc rozwijał się w takich miejscach jak: oberże, zajazdy, gospody, ogrody Wiednia i jego przedmieść.

Z jednej strony pojawiały się liczne sprzeciwy i protesty a nawet publikacje przestrzegające przed złymi konsekwencjami dla zdrowia, które miało wywoływać wirowanie w tańcu, powołując się nawet na wypadki śmiertelne, z drugiej zaś, coraz częściej walc zyskiwał poparcie dam dworów.

Ostatecznie jednak ten piękny i romantyczny taniec zdobył uznanie wśród arystokracji i dzisiaj jest najstarszym i najbardziej eleganckim tańcem standardowym.

Walc wiedeński jest dwukrotnie szybszy niż jego młodszy brat walc angielski i nazywany jest tańcem wirowym, ponieważ oparty jest na rotacyjnym ruchu partnerów dookoła siebie i pary dookoła parkietu. Ruch ten powinien być progresywny, ale jednocześnie, płynny i spokojny a kształt pary bardzo obszerny.

Walc wiedeński ma najmniejszą ilość figur spośród wszystkich tańców towarzyskich a są nimi obrót w prawo, obrót w lewo, krok zmienny i obrotowa figura tańczona na środku parkietu w dwie strony (fleckerle). Jednak poprawne zatańczenie w parze tych nawet tylko kilku figur w sposób płynny i lekki a z pożądaną dużą progresją i ruchem swingowym wymaga wielu godzin ćwiczeń. Na turniejach tańca tańczony jest jako trzeci taniec standardowy.