Taniec pochodzący z Republiki Dominikany, charakteryzujący się natarczywym rytmem i ruchem bioder tancerzy. W tańcu tym stopy prawie nie odrywają się od podłogi i przesuwają się niewiele, cała uwaga tancerza koncentruje się na ruchach biodrami. Kroki w merengue są proste, ale taniec wzbogaca znacznie praca rąk w parze tworząc zaskakujące rozwiązania i połączenia skoordynowane z ruchami bioder.
Niektórzy twierdzą, że merengue wywodzi się z muzyki kubańskiej, która w dotarła do Puerto Rico, skąd przedostała się do Santo Domingo w połowie ubiegłego wieku. W 1844 roku merengue jeszcze nie było popularne, ale już w 1850 stało się modne, wypierając tumbę. I od tej chwili miało wielu krytyków.
Merengue weszło do społeczności dominikańskiej i zostało przyjęte całkowicie przez pewne grupy społeczne, wypierając natychmiast inne tańce, które wymagały od tancerzy wielkiego wysiłku fizycznego i umysłowego. Prawdziwe i autentyczne merengue przetrwało tylko w regionach wiejskich. Tradycyjna forma zmieniła się. Arystokracja nie akceptowała merengue przez długi czas z powodu jego związków z muzyką afrykańską. Inną przyczyną ataków na merengue były kiepskie i często wulgarne teksty piosenek. Inne tańce pochodzenia murzyńskiego nie były atakowane, gdyż miały charakter tańców rytualnych. Merengue natomiast służyło tylko zabawie i z dużą łatwością wkraczało w miejsca zabaw. Na początku XX wieku muzycy przeprowadzili wielką kampanię mającą na celu rozpowszechnienie tego tańca na salonach. Sukces nie przyszedł od razu. Choć została już wypracowana forma muzyczna merengue, wulgarne i sprośne teksty piosenek towarzyszące muzyce stały na przeszkodzie wniknięciu w społeczeństwo i pełnej akceptacji.
Sytuacja trochę się zmieniła w 1930 toku, gdy jeden z przywódców wykorzystał tę muzykę w czasie swojej kampanii wyborczej i zdołał rozpowszechnić ją w nowych regionach, do czego przyczyniło się dobitnie radio. Jednak merengue nie zostało całkowicie zaakceptowane aż do chwili, gdy jeden z muzyków skomponował utwór „Compadre Pedro Juan” z przyzwoitym tekstem. Był to prawdziwy przełom. Rozpowszechniając się w całym kraju, merengue zaczęło się przekształcać aż w końcu powstały jego dwa warianty: merengue ludowe i merengue salonowe. To drugie upowszechnione zostało poza granicami Dominikany i wiele osób sądzi, że jest to taniec folklorystyczny.